Λεινουσου μου

Θα φύγει
θα φύγει
θα φύγεις …
ο παλιάτσος καιρός αυτή τη φράση μου σφυρίζει μέρες τώρα
και εγώ τα αυτιά μου θέλω να κλείσω
τα μάτια μου πιο σφιχτά
να μετρήσω μέχρι το εκατό
να φωνάξω φτου ξελευτερία
και μόλις το κεφάλι στρέψω
δίπλα μου να σε βρω,
γιατί πάλι δεν πρόλαβες να μου κρυφτείς
γιατί πάλι θα θέλεις να μ’ ακούσεις
γιατί πάλι θα θέλεις να μου μιλήσεις.

Κάθε που οι τρανοί λιγόστευαν
εσύ θέριευες,
στα πρέπει που μ’ έδιωχναν
και στα θέλω που με ξεχνούσαν
ούρλιαζες παρούσα,
κι όταν τα αφρισμένα απόνερα
απ’ την απέναντι όχθη με έπαιρναν
στην αντικρινή αποβάθρα με καρτερούσες.
Σε λόγια που μ’ αφάνιζαν μαχαίρι κάρφωνες,
στον πυρετό σου δάκρυα κύλαγες,
αντρίκεια με τους θυμούς σου μάλωνες,
όσες φορές με τ’ άδικο σε κέρασα
με το εδώ σου με συγχώρεσες
κι όταν τα προμηνύματα σου
οι φόβοι μου Κασσάνδρες τα βάφτιζαν
(στους χρησμούς σου μην υπακούσω)
ο χρόνος την απολλώνια κατάρα
σ’ ευχή την κάμωνε.

Κόκκινο όμως τώρα το φανάρι κοριτσάκι
εδώ σταματάμε …
ξέχωρα σε λίγο θα κατεβούμε
δεν θα περπατήσουμε παρέα μέχρι την καγκελόπορτα ξανά
και οι πρωινές μας καλημέρες μέσα σε παρενθέσεις θα γείρουν.

Όμως πριν στρίψεις
και τούτο πάρε μαζί σου
κατευόδιο στις διαδρομές σου
«ακτίνα του κύκλου μου πάντα θα ‘σαι
αποστάσεις δεν θα σε πάψουν… »

A.K.