στιγμές

Θα βρω τρόπο ν’ ανεβώ ψηλά
έχω τις δικές μου ανεμόσκαλες
που με οδηγούνε άλλοτε
και σαν σκιά στον τοίχο.

Την εικόνα που βλέπω
σε λίγο θα κάνω μνήμη.
Κι αν θέλω κομματιάζεται
κι έχω αλλού το κίτρινο, αλλού το μπλε
κι αλλού τον ήχο της καμπάνας.

Δρόμοι του μυαλού
που συναντώνται στο κόκκινο
και εγώ πια πόρτα να χτυπήσω ;


.

Όσο κι αν μοιάζουν
σχήματα, γωνιές και χρώματα
στις λεπτομέρειες
βρίσκεις αυτό που ξεχωρίζει.

Θα κατέβω σιωπηλά τα σκαλοπάτια
το πρωί θα βρεις μια αλυσίδα σπασμένη.

ποίηση : Θωμαϊς Πετραλή