Και έτσι απλά φτάσαμε στις μέρες των λυγμών.
Μια τρυφερότητα κούμπωσε το παλτό της αποδοχής
ξεγυμνώνοντας αντιφάσεις,
παραπάτησε σε φαύλα αδιέξοδα,
κατρακύλησε σε βιαστικές δικαιολογίες
κι έτρεξε να ανταμώσει
το τέμνον δευτερόλεπτο μιας ματιάς.
Χτύπησαν καμπάνες
κι εσύ άξαφνα θυμήθηκες πως είναι πάλι ν’ αγαπάς.
Τι κι αν ώρες φώναζα στις λέξεις
των νυσταγμένων μεσημεριών
να επιστρέψουν;
Εκείνες δεν αποκρίθηκαν,
άλλαξαν προσκέφαλο
και συνέχισαν να κοιμούνται
τρομαγμένες κάτω από άσπρα σεντόνια.
Σε τούτο το ταξίδι
οι ώρες λιγόστεψαν
και στις αποσκευές μου
δίπλωσα προσεκτικά τα δάκρυα
της μέρας που θάρθει.
α.κ.
