Σε μια αποβάθρα ξέμεινε η ψυχή μου.
Εκεί τριγυρίζει τα βράδια
ανασκαλεύοντας χρόνου αρμούς.
Σε μια γκρίζα από το σούρουπο φιγούρα
καρφώνεται το βλέμμα μου.
Σε έναν τοκετό συναισθημάτων γεννιέται η αρχή μου
καθώς στο τέλος μου στέκομαι.
Διαμελίζομαι,
σκορπίζω τα κομμάτια μου φόβους να ταΐσω
κι όπως κυλάνε οι ώρες
σκαρώνω λέξεις για να κρατηθώ,
δυνατά τις φωνάζω,
στους σιωπηλούς αιώνες της νύχτας μου
και στα άδεια παγκάκια των σταθμών
καθώς φλυαρούν για σένα.
α.κ.
