Χρόνος παρακείμενος

Φιγούρες ανθρώπων
που πια δεν θυμάμαι.
Μόνο κάποιες στιγμιαίες αναλαμπές,
ξεπλυμένες από βρόχινους καιρούς
κρατώ στη μνήμη.

Δρόμοι χωμάτινοι,
θαμποί φανοστάτες
θωπεύουν τον κυνισμό της νύχτας.
Ψυχές εκτεθειμένες σε ξαφνικές νεροποντές,
μουδιασμένες μέχρι τα σώβαθα
αναπολούν ένα κομμάτι ύπνο.

Αδιαίρετες αγκαλιές
που άδειασαν σε έσχατους αποχαιρετισμούς,
βήματα βιαστικά
προς την έξοδο.
Οι Άνθρωποι φεύγουν.
Απλά φεύγουν.
χωρούν σε ένα λυγμό τ’ όνομά σου
και απομακρύνονται.

Διαιρεμένη και διχασμένη
αναμοχλεύω χρόνους παρακείμενους
καθώς αιμορραγείς στις εξαιρέσεις μου.

α.κ.

Φωτογραφία από την ταινία "Μια αιωνιότητα και μια μέρα"