Κύκλους φτιάχνουν τα χρόνια

και επιστρέφουν

όσες αλήθειες στις παρυφές των καιρών απαρνήθηκες.

Ποια γη καρτερεί το νόστο σου ;

Ποια γη ευδοκιμεί στης μοναξιάς τα πρέπει ;

Ενθύμια εγκλωβισμένα

σε παλινδρομήσεις παιδικές

και λέξεις χρωματιστές

ψευδίζουν όνειρα θνητά.

Στους συνειρμούς της νύχτας 
επωάζονται τ’ ανεκπλήρωτα,

ευδοκιμούν φεγγάρια μισά,

κουρνιάζουν διλλήματα ερωτηματικά,

κι ο άνθρωπος στον καθρέφτη

αντανακλά την φθορά

αποστηθίζοντας άλλοθι. 

α.κ.