Όταν πέσει σκοτάδι

κι ερημώσουν από ονειρέματα

οι δρόμοι σου

έλα να με βρεις.

Για το νοτισμένο σου πρόσωπο μην ντραπείς,

τις τσακισμένες σου λέξεις μην κρύψεις,

πάρε κόκκινα μολύβια 

κι έλα να με βρεις
να χρωματίσουμε

το πούσι της νύχτας,

την υγρασία των τοίχων,

το θλιμμένο βλέμμα των προσόψεων

της βραδινής σου πόλης.

Έλα να με βρεις

σε πεζοδρόμια άγρυπνα,
φανοστάτες θαμπούς

και στα παγκάκια του πάρκου

που άδειασε από πουλιά
έλα να με βρεις
σε σκιές νοσταλγίας 

μ' όλους τους ήχους π’ αγάπησες,

τραγούδι να γενούν 

την νύχτα να πλανέψουν

να περάσει

έλα να με βρεις.

α.κ.