24.4.17






Μα εγώ μίλησα για κείνους με την πρόδηλη ματιά
Για τα χέρια μίλησα τ’ ακλόνητα στα ουρλιαχτά τ’ ανέμου
Για τα λόγια που δρασκέλισαν τα ερείπια του χρόνου
δίχως να ξεθωριάσουν
Για τον ακραιφνή άνθρωπο μίλησα με  την απαραποίητη αλήθεια
Πως, από τις αποθήκες της μνήμης ξεχύθηκαν φαύλες φιγούρες
κραδαίνοντας ουτιδανές συνειδήσεις ;
                                                
Σε παλιές αυταπάτες στρέφεται ο έσω χρόνος
ο ήρωας ντύνεται 
προετοιμάζεται για την παράσταση
το τρίτο κουδούνι σήμανε
κροτάλισε το ντέφι αντίλαλους όρκους
χαμογελώντας στροβιλίστηκε η μπαλαρίνα 
οκτώ φορές το τσακάλι γρύλισε
τα προφανή έρπουν 
στα σκοτεινά η σκηνή επαναλαμβάνεται 
κι η προσευχή ματώνει στα ασαφή σκέλη των ρόλων.

Κατακτώ διαφυγή την απαραποίητη αλήθεια θωρώντας.  


α.κ.