ήχους εχθρούς
της γαλήνης σου
έπνιξα
λόγια εκβιαστές
του εφησυχασμένου σου βίου
στέγνωσα
την αδηφάγο υγρασία
μην ικετεύσει το βλέμμα σου
μίσθωσα
ούριους άνεμους
να φουσκώσουν τα ίστια
της ματαιδοξίας σου
εκκένωσα
από όνειρα αντάρτες
τις νύχτες σου
ξέπλυνα
τους κοκκινούς λεκέδες
στο πουκάμισο της ανασφάλειας σου
τάισα
τους φύλακες
της ύπαρξής σου
ζύγισα
προσεκτικά τα συμφεροντά σου
κατάργησα τα θέλω
καθιέρωσα τα πρέπει
θέσπισα τα οφείλω
και τώρα ...
ελεύθερα
στα τσαλακωμένα σεντόνια
της συγκατάβασης
κοιμήσου Ανθρωπάκο
καληνύχτα
α.κ.
