.
.
Μια ζωγραφιά
χωρίς χρώματα
χωρίς γραμμή ορίζοντα
μόνο σκιές
πολλές σκιές
(σαν εκείνες που περπατούν στο σκοτάδι
βιαστικά και σκυφτά
για να 'ρθουν να σ' ανταμώσουν )
με μια πινελιά Κυριακής (που κράταγε πάντα στον κόρφο της μια κατάρα
κι όταν κάποτε θέλησα να την σπάσω
δάκρυσε η Δευτέρα)
άσπρα
κι απόνερα
αφρισμένα
σαν αυτά που αφήνουν τα καράβια πίσω τους
και στιγμές
διάφορες στιγμές
κλεμμένες
δανεικές
ανύπαρκτες
βουβές
κι ένας δρόμος
δίπλα στην θάλασσα
μια σκάλα
ένα μπαλκόνι με δύο καρέκλες
έναν ψαράς χωρίς δίχτυα
μια χαραγμένη προσδοκία
και διάσπαρτες ματαιώσεις
όλων των μεγεθών.
Έχει και περιθώρια
μεγάλα περιθώρια
για να χωρέσουν όλες οι φλύαρες λέξεις.
Κι αμυδρά εκεί στο βάθος
άγνωστες μορφές
περαστικές
με ονόματα γυναικεία
που μοιάζουν να ψιθυρίζουν
ένα χιλιοειπωμένο σ' αγαπώ
κομμένο
σε μικρά και μεγάλα κομμάτια
να εξυπηρετεί όλες τις περιστάσεις
Μια ζωγραφιά
που χτες στα τοίχια μου κάρφωσα
και βελάκια άρχισα να της πετώ
έτσι
για να νιώσω
πόσο αίμα
και πόσο μελάνι
στάζει.
α.κ.
(πηγή εικόνας: http://www.deviantart.com)
