Μη μιλάς δυνατά
τώρα που τις υποσχέσεις της σιωπής
αφουγκράζομαι...
τα λόγια
τα ονόματα
τις μορφές
συλλογάμαι
όλα!
ζωή ...
Γάργαρα τρέξαν στα χέρια μου
και κύλισαν
χωρίς να κρατούν πια τα δάχτυλά μου
τα χνάρια της υγρασίας τους.
Τώρα
λίγα μόνο μούσκλια απέμειναν
να νοτίζουν κάπου κάπου
τα πατήματά μου
και το βλέμμα
όταν πίσω από την πλάτη κοιτάζει.
Μη μιλάς δυνατά
ψιθυριστά μίλα μου
με λόγια απλά
καθημερινά
χωρίς παραβολές
χωρίς συνθήματα
χωρίς υποσχέσεις ...
πες μου για την γάτα την Μαρουσώ
που έκλεβε φαγητό απ' τα πανέρια των ψαράδων
πες μου για το τραγούδι της Νίκης
κάθε φορά που 'φτανε γράμμα από την κόρη της
για τις γλάστρες της Λόπης
όταν αρνιόντουσαν να ανθίσουν
για τα ζαλισμένα βράδια του Νικόλα
όταν απ' έρωτα μέθαγε
για τον μισεμό του Στέργιου
και το χαμόγελο της Σμάρως
όταν μετά από χρόνια στην αγκαλιά της ξανακοιμήθηκε
για τα λαχεία που φύλαγε η Δόμνα στο εικονοστάσι
για τα δάκρυα του Άλκη στο γάμο της Ερισσώς ...
-που τόσο άργησε-
ανθίζοντας με τον Χειμώνα
λίγο πριν την τρομάξει η Άνοιξη
Στις φωτιές τ' Αϊ Γιάννη
κάποιο βράδυ κάψαμε κάθε γυρισμό
κι αλλιώς πορευτήκαμε,
λες και του κλήδονα τ' αμίλητο νερό ήπιαμε
και μυστικά λόγια πάψαμε να μοιραζόμαστε...
Το καινούριο δεντρό που κανάκεψε ο χρόνος στην αυλή μας
δεντρό της λήθης ήτανε
και χώρια
διαφορετικά
τώρα
ονειρευόμαστε ...
Μη μιλάς δυνατά
σιγανά μίλα μου
κι αν με δεις να δακρύζω
μη με παρηγορήσεις
μόνο φεύγα
φεύγα
και μόνη μου άσε με
θα καταπιώ της λήθης τα δάκρυα.
και θα ξανάρθω.
και θα ξανάρθω.
α.κ.
