...

«…εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς

υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής

εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας …»

(Γ. Σεφέρης - Ο βασιλιάς της Ασίνης)

Έξω 
δίπλα στο παράθυρο
στεκόμουν

μα μέσα κοιτούζα,

τις σταγόνες

να πέφτουν μια μια

σχεδόν τις μέτραγα

βουβά .

Τα μάτια σου κλειστά

δεν τα κοίταζα, μα το ‘ξερα,

σε κοίταζα, μα δεν το ‘ξερα

-μόνο ευχόμουν –

Δύσκολη μέρα

που στο τέλειωμα της έψαχνε να βρει

λίγες άδειες στιγμές

να ξαλαφρώσει το βάρος της,

να ανάψει τσιγάρο

και να σκεφτεί

να σκεφτεί ... μια χαρά!

Να την πιάσει και να την κάνει ελπίδα

μια μέρα ακόμη

μια ανάσα

ένα γέλιο

μια συνέχεια

ένα λίγο ακόμα μαζί.

Να προλάβει

να σου πει όσα δεν ειπώθηκαν,

να ακούσει την συνέχεια της ιστορίας

που έμεινε στην μέση,

να σου δείξει με περισσότερους τρόπους  

πως αγαπάνε.

Χρόνια τώρα

στο μετά … 

ακριβώς εδώ

τίποτα από εκείνες τις πεθυμιές δεν άλλαξε

μόνο που τώρα αλλιώτικα κουβεντιάζουμε

σε πρόσωπο ένα

με λόγια απλά

καθημερινά,

γιατί η αγάπη έτσι  κουβεντιάζεται

κι όλες αυτές οι πανώριες λέξεις

-που κατά καιρούς-

για χάρη της προ φέρουμε

εμείς τις φτιάξαμε  

προσδοκώντας έστω και για λίγο

να μπορέσουμε να αγγίξουμε τ’ απέραντο γυμνό της.

α.κ.