Με τρομάζουν οι λέξεις
οι χιλιοειπωμένες.
Κάτω από το δέρμα τους
σαρκάζουν χίλιοι εαυτοί.
Ποιούς καθρέφτες να κοιτάξω;
Κάθε αντανάκλασή τους
φανερώνει μύθους κίβδηλους
που στις αοριστίες των στιγμών
υπόσχονται χείμαρρους περιπτύξεων.
Αστέρια θαμπά
σε τροχιές εύπεπτων λόγων
αφορίζουν την Αγάπη
που δεν εξύψωσε το Εγώ τους
σέρνοντάς την
ανάμεσα σε κραυγές φτηνών ενστίκτων.
Τραγικός θεατής
μιας πρόζας κάπηλης
που πεινά για χειροκρότημα,
που εκδικείται ότι δεν την καθιέρωσε.
Με πόση ματαιοδοξία
χορταίνεις τον άνθρωπο;
Με πόσα θαυμαστικά
ξοφλάς τα χρέη σου;
Εξοστρακίζω αδηφάγες ψυχές.
Επανέρχομαι στη μήτρα των αισθημάτων,
βρέφος κουλουριασμένο,
γέννες προσδοκώντας
ατόφιων χαμόγελων
ατόφιων δακρύων
ατόφιων στιγμών.
α.κ.
