.

Μύρισε πέτρινη βροχή,

κλείσε τα παράθυρα

μη δει ο ουρανός

όσα μετανιώσαμε,

ποιους ήχους

στις καμπύλες της νύχτας βαλσαμώσαμε.

Ενθύμια δακρύων μνήμης που ερήμωσε,

εκεχειρίες εντός,

βεγγαλικές  ηδονές

και στα σύνορα μιας προσμονής

αποστάσεις που δεν τέμνονται.

α.κ.