21.1.16




Λόγια ανθρώπων σε χρόνους τρωτούς                                                
αιμορραγούν
στους ανήλιαγους διαδρόμους της γλώσσας
που σάρκασε με λέξεις εφήμερες
το αέναο μιας πνοής.

Κατασχέσεις αγάπης 
σε ήχους φαύλους 
παλινδρομούν.

Νερό στάζουν οι προσευχές 
στα ξεχασμένα πηγάδια του χρόνου
και σημαδεύουν ορφανές και ανέρωτες κραυγές.

Στης νύχτας τους συνειρμούς
ποτάμια ανασεμιές αποζητούν
να κυλήσουν 
να ξεχειλίσουν
να παρασύρουν
να αφανίσουν τα στάσιμα.

Γυμνοί οι άνθρωποι στις ευθείες.




α.κ.