Έκλαψαν οι ιτιές στο φευγιό σου

έλυσαν  στον άνεμο την κόμη τους και θρήνησαν

-όχι για τον χαμό σου-

για τ’ ανεπίστρεπτο του χρόνου.

Κι αν κάποια βράδια ο άνεμος  

επέστρεφε

βουίζοντας κάτι απ’ τ’ όνομά σου,

τίποτα εδώ δεν στάθηκε ίδιο.

Τα εξεγερμένα όνειρα

μιας πατρίδας μακρινής

-που ξενιτεύτηκαν ένα βράδυ-

τελμάτωσαν σ’ αδειανά χέρια

όταν οι άνθρωποι με τα πολλά πρόσωπα

έσμιξαν σ’ ένα.

α.κ.