Ενα κομματι ηθικης

Δώρο μου ‘δωσαν σα γεννήθηκα
ένα πολυτίμητο κομμάτι ηθικής
άνευ εγχειριδίου.

Στην ζωή που θα πορευτείς
-μου παν-
πάνω σου να το ‘χεις,
αναπόσπαστο κομμάτι σου πρέπει να γενεί.
Κι έγινε !

Πάνω μου το βάσταγα
ψάχνοντας πάντοτε να ‘βρω
ποια θέση του ‘πρεπε.

Συνάντησα ανθρώπους
που χαμηλά το φόραγαν
-ανάμεσα στα σκέλια-
αυτή είναι η θέση που του πρέπει μου έλεγαν.
Άλλοι πάλι,
πάνω απ’ το βλέμμα
για να κρατάει το κούτελο τους καθαρό.
Και κάποιοι βαθιά στην τσέπη τους το ‘χωναν
μαζί με τα κέρματα να κουδουνίζει,
εδώ κατά περίσταση το κάνεις ότι θες.

Κι όταν το σκοτάδι σκέπαζε τα βήματα της μέρας,
και τα μύχια ξύπναγαν
τότε προσεκτικά το πολυτίμητο δώρο δίπλωναν
σε ντουλάπι το διπλοκλείδωναν
να μην λερώσει απ’ τα απόσκια της ζωής τους.
και με πνιχτές κραυγές
τα δεν πρέπει τους λάτρευαν.

Σα γεννήθηκα
δώρο μου ‘δωσαν
-να πορευτώ μαζί του-
ένα πολυτίμητο κομμάτι ηθικής .

Προχτές το κατάπια
ας αναπαύεται εντός μου.

α.κ.