...

Και καθώς ξημερώσαμε στις αποστάσεις του χρόνου,
κλεμμένες εικόνες
με λέξεις μασκαρεμένες έστειλες,
να ψάξουν για άλεκτα μυστικά και λόγια.

Ζώντας στα ανείπωτα
αφουγκράζομαι τις σειρήνες
στο πλάνο τραγούδι τους.
Πόσους εαυτούς θυσίασες
για να μ' ανακαλύψεις;

Στο τίποτα σου
καταθέτω όλες τις απαντήσεις,
πίσω από τις πολύχρωμες κουρτίνες σου
χορεύουν ασπρόμαυρες οι σκιές σου.

Η αλήθεια ήταν πάντοτε εκεί
την βάσταγες στα χέρια σου,
σαν την μνήμη
που καίει πιότερο κι απ' την φωτιά.
μα εσύ την απαρνήθηκες.

Ξέρεις,
ζωή, είναι αυτό που διάλεξες,
ζωή, είναι αυτό που χάραξες.
Σύμφωνα με τους κανόνες σου ο κόσμος σου,
πως να χωρέσουν οι εξαιρέσεις;

Γι αυτό πάψε να με θωρείς,
εγώ δεν έμαθα,
εγώ περπάτησα στην κόψη του συνόρου
και πάλεψα με στοιχειά
που εύχομαι πότε να μην αγγίξουν την ζωή σου,
για αυτό και τα όνειρα μου πολύτιμα,
για αυτό και όνειρά μου δεν χωράνε
σε σκιώδεις αναζητήσεις
και δεν θέλω να σεργιανίζουν
σε αφιλόξενες γειτονιές.

α.κ.