Που άφθαρτη να την βαστάξω
τούτη τη μέρα;
Έσταξε μέσα μου χρώματα.
Πως η οι στιγμές γίνονται παρελθόν;
γίνονται χτες
πριν από λίγο.
Και το παρόν ανίσχυρο μπροστά στην νοσταλγία
μισό,
μισώ
ότι δεν κατάφερα να κρατήσω στο τώρα.
Πάντα μιλάμε σε παρελθόντα χρόνο
οι ιστορίες μας
οι εικόνες μας
τα λόγια μας
και τούτο είναι το αντίτιμο της χαράς
την στιγμή που την ψηλαφίζεις
που την γεύεσαι
που την θωρείς.
Και ξέρεις τι με σκιάζει πιότερο ;
η πιστή μου στην μοναδικότητα της.
Που να κρύψω τούτη την μέρα;
αναλλοίωτη
ατόφια
μακριά από την λήθη
των ρολογιών
κι ας ξέρω
πως έχω φύγει προ πολλού
κι ας ξέρω …
Δεν γυρνάμε πίσω.
(α.κ.)
