Στη γη θα περπατάς.
Κι αν οι ουρανοί θύελλες σου στέλνουν,
με χώμα θα τις πολεμάς,
με λίθινη κραυγή θα τις φοβίζεις.
Καρφωμένη στην πέτρα,
μακριά από φτερωτά όνειρα
τις πόλεις σου θα φτιάχνεις
μ’ οχυρά και πολεμίστρες
ακατοίκητες πάντα.
Σ’ αλειτούργητες εκκλησιές
προσευχές θα κάνεις,
από τη σάρκα σου τάματα θα κρεμάς
καθώς οι δαίμονες της κάθε ερημιάς
καραδοκούν
να σ’ αγκαλιάσουν.
Τι κι αν στις φλέβες σου,
των ανθρώπων η πεθυμιά κυλάει;
Εσύ σαν πέτρα αρνήσου την.
Κι αν στον ουρανό που σ’ αγκάλιασε
όνειρα ύφανες κάποιο βράδυ,
φυλακτό στο στήθος
σφίξ’ τα,
μικρή προσευχή
πριν την κάθε μάχη.
α.κ.
