Στις διακλαδώσεις των αμετάβατων δρόμων
σε θρόους επίγειων μορφών ανάμεσα
αποπλανώ μνήμες,
σκοντάφτω πάνω σε όνειρα ξένα
αποκηρυγμένα από τις μεγάλες ώρες των ήλιων.
Φυλλορροώ πάνω σε ήχους
και γλιστρώ στις εντομές του χρόνου
που λυμαίνονται τις ανάσες μου.
Ανιχνεύω προσμονές.
Στο τραγούδι των θλιμμένων κέδρων
κλείνω τα αυτιά μου.
Στις παρεκτροπές των πυροδοτήσεων
συνθλίβω φόβους
πλάθοντας ανέμους.
Στο σύθαμπο των νερών
αντανακλάσεις λέξεων,
στ’ απόθλιμμα των στιγμών
ροές νοσταλγίας.
στα λοίσθια της νύχτας
αλλοφροσύνη συμπόνιας
έτσι όπως τα δάχτυλά μου ιχνηλατούν
κείνον τον απρόσμενο ποταμό
που ακούμπησες, τότε, στον ώμο μου.
α.κ.
