Πως συρρικνώνεται αυτή η πόλη
στα περιθώρια της νύχτας
και της αναμονής;
Γεμίζει απρόβλεπτες βροχές
κι οι αστραπές στις λάμψεις τους
αποτυπώνουν τις στιγμιαίες προφητείες των δρόμων.
Ουρλιάζουν οι άγρυπνοι λεωφόροι
κόβοντας τον ύπνο και τα όνειρα στα δύο.
Διπολικές διαδρομές
στο μέσα και στο έξω των βυθισμένων καραβιών της μνήμης.
Δραπετεύουν οι ουρανοί
στου βορρά την κοιλάδα,
και εσύ κάτω από ένα ταβάνι πέτρινο
ανασαίνεις υγρασία.
Κάτω από το μαξιλάρι σου
σταθμοί τρένων
φουγάρα αποχαιρετισμών
και αυτό το κόκκινο άπειρο των στιγμών
που με ψυχή κι αγγίγματα έθρεψες
σμιλεύει αδιάλειπτα τις άκρες των αδημονούντων αποδημιών.
Εδώ στο σύνορο του χρόνου
εξομολογούμαι τις σιωπές μου,
αλήθεια καμία δεν κούρσεψα
κι ότι στα πόδια σου ακούμπησα
μ’ αίμα και σάρκα
από το άβατο της πνοής μου καμωμένο.
α.κ.
