Μισοκλείνεις τα μάτια όπως τότε που κατάματα κοιτούσες τον ήλιο … μάτια παιδικά … καλοκαίρια αλλοτινά … Αύγουστοι τόσοι και τόσοι … της εφηβείας … της νεότητας …  της ωριμότητας…. Να ξανάβρεις θέλεις τις θάλασσες των υποσχέσεων  … την θάλασσα εκείνη την εύγλωττη … εκείνη την πανίσχυρη, την χαραγμένη πάνω σε παντοδύναμα «χρώματα» …  αφουγκράζεσαι βίους αδιάλειπτους καλοκαιριών … τρυγάς τις διαύγειες του ήλιου, τις καρτερικές σκιές των δέντρων, το χαμήλωμα του φεγγαριού καθώς κλέβει κάτι από το χρώμα της πορφύρας … Αύγουστος απογυμνωμένος ανάμεσα σε σένα και στις ροές του χρόνου …