Πορφύρα

Και καθώς μερώνει η θάλασσα εντός μου,
ξεβράζει στα πόδια μου
πορφυρό όστρακο.
Θύμησες ανέγγιχτες
μ’ αδάμαστες άκρες,
παραληρούν
πόνους και χαρές που με κατοίκησαν.

Τίποτα δεν άλλαξε,
όλα ζουν ακόμη
εδώ.

α.κ.