Στάζουν τα ταβάνια,
μέρες τώρα,
εμμονές.
Ψηλαφίζω στους τοίχους
εγκοπές πίστης.
Μια ξεχασμένη τρυφερότητα
σωριασμένη στο πάτωμα
αναβλύζει παρεμβάσεις
παρελθόντων κραδασμών.
Αντισηπτικοί ήχοι
βουίζουν ολόγυρά μου.
Κόβω αδέξια τις άκρες μου
και συρρικνώνομαι.
Με ανάσες τεχνητές
πεινάω να νικήσω τις διαστάσεις
των έσω άλκιμων μύθων.
Αφαιρώ,
κάθε βράδυ αφαιρώ λέξεις,
εξαντλώ γράμματα,
γκρεμίζω τους θεούς μου
και βυθίζω τα χέρια μου στη λάσπη,
μια βροχή καρτερώντας
να ξεπλύνει τα ελλειπτικά απογεύματα,
που διαδραματίζουν στις ρυτίδες μου
αλγεινές παραστάσεις.
Με ψυχή ξεπληρώνω τους δαίμονες των ευ,
επινοώ λήθη,
υποκλίνομαι
κι αποχωρώ.
α.κ.
